هفته ای که گذشت از سخت ترین روزهای زندگیم بود. چیزهایی رو تجربه کردم که همیشه فکر می کردم از توانم خارجه. 

خدا ادم رو با مال ، فرزند، سلامتی ، خانواده و چیزایی مثل این امتحان می کنه. خدایا شکرت. هرچقدرم گریه کنم هیچی عوض نمیشه. خودت دادی، خودتم دلت خواست بگیری پس شکر.

از قدیم گفتن: به حسنت نناز به تبی بنده/ به مالت نناز به شبی بنده. به چیزی مغرور شدم که خدا اونقدر راحت اونو ازم گرفت تا بهم بفهمونه همه چی به خواست اونه و در اختیار اون نه به برنامه ریزی و خواست من. خدایا اشتباه کردم. معذرت می خوام. منو ببخش.

واقعیت اینه خیلی وقتا اینجا با بغض نوشتم. یه روزایی در حالی اینجا پست می ذاشتم که نمی تونستم کلمه ها رو از پشت اشک‌چشمام درست ببینم. ولی هیچ وقت فکرشم نمی کردم یه روز بیام اینجا از دردی بنویسم که به نظرم خیلی بزرگه. من اون اندازه قوی نیستم که بتونم این درد رو تحمل کنم. دلم برای خودم می سوزه و از خودم بیشتر برای اطرافیانم. دو روز گذشته کلا اگه دو ساعت خوابیده باشم. ذهنم پر از چرت و پرته و دارم خودمو برای چیزی اماده می کنم که به شدت ازش می ترسم و لحظه ای از ذهنم خالی نمیشه. من خیلی ترسو و مستاصلم.